Verjaardag Kleinzoon

Verjaardag Kleinzoon – Al jaren voelde ik dat mijn man en ik uniek waren in onze situatie. Over de laatste 12 jaar van het delen van ons verhaal hebben we ontdekt dat er veel grootouders hun kleinkinderen verhogen. De meesten van hen hebben niet geconfronteerd met de moeilijkheden van een kind die ernstig gehandicapt is, aangezien ons kind is, maar veel van hen hebben hun eigen problemen en dilemmas geconfronteerd. Ze hebben hun eigen verhalen te vertellen. Ik kan alleen de mijne delen.

We hebben ons tweede kleinzoon aangenomen toen hij klein was. Mijn dochter had gewoon het einde van haar touw in energie, zenuwen en gezondheid verzorgd voor een kind die erg ongeskikt was. We hadden haar verteld vanaf de tijd dat we drie maanden oud zijn met zijn diagnoses. We zouden bereid zijn om in te stappen als ze het niet meer kon verwerken. Ze was een goede moeder en hield van hem diep en realiseerde zich in haar liefde toen ze hem niet kon verzorgen zoals hij nodig had. Dus we hielden ons woord en stapte op om voor Houston te zorgen. Nervous over de toekomst, maar zeker dat we in Gods handen waren.

We waren erg zenuwachtig over de wettigheid van het veranderen van de bewaring. We hadden nooit te maken gehad met advocaten of rechtszalen. Ik weet niet zeker wat we verwacht hadden, maar het was gewoon een kwestie van het betalen van een advocaat $ 500 om de voorlichtingsdocumenten op te stellen, 15 minuten in een rechtszaal voor een rechter om een paar vragen te stellen, papieren te ondertekenen, dan een klerk maken ons meerdere exemplaren. Een belangrijke levensverandering in een paar droge, snelle juridische procedures. Het leek te stil en normaal. Er was geen donder uit de hemel of op de aarde schudden, ondanks het knuffelen van knieën en begraven angsten.

Er was een soort lastige reliëf nadat de legitieme bewaring voorbij was. Mijn man en ik hadden geen idee wat er in de dagen, weken en maanden zou gebeuren. We wisten alleen dat we één dag per keer en elk probleem moeten behandelen zoals het is ontwikkeld. We hebben sinds zijn geboorte in het leven van Houston veel “hands-on” gehad, zodat we zoveel mogelijk kunnen helpen. De mogelijke problemen waren niet helemaal onverwacht. We waren geen vreemden voor hem, en hij vertrouwde ons en hield van ons. We waren bang voor de ‘What ifs’, maar wisten dat we elkaar meer hielden dan we het onbekende vreesden. Wij hebben gekozen voor vertrouwen in God en elkaar.

Heeft het grootouders ‘ouderschap’ rozen en maanbomen geweest? Nee, maar er zijn veel leuke dagen en kleine plezier. Mijn man en ik hebben nog steeds tijd om van te wensen dat we voor een tijdje samen kunnen weglopen en het leven leven waarin we samen AK (na de kinderen) gepland hebben. Er zijn tijden voelen we wreed en beroven van dromen die we voor ons leven hadden. Wij geven die dingen aan elkaar en aan God toe. Dan moeten we de realiteit van het leven dat we hebben, accepteren en de vele keren herinneren, God heeft ons gezegend. En we voelen ons nog steeds wat lastig om te weten wat te zeggen als we gevraagd worden of Houston onze zoon is. Ja dat is hij. En hij is ook onze kleinzoon.